Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαλικίδη
“Like και retweet δεν είναι ψήφοι” δηλώνει στο politik.gr ο αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, Νίκος Ρωμανός. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε δίνει το στίγμα της προσωπικότητάς του. Είναι ένας νέος άνθρωπος που έχει δουλέψει από τα 21 του, δηλώνει ότι εκπροσωπεί την -υπό εξόντωση- μεσαία τάξη και εξηγεί πως ασχολήθηκε με την πολιτική επειδή δεν του αρέσει να συγκαταλέγεται στους «αόρατους» εκφραστές της σιωπηλής πλειοψηφίας.
Αντίθετα, όπως επισημαίνει, επιλέγει συνειδητά να συμμετέχει ενεργά στα κοινά, προτιμώντας την πρόκληση του αγώνα από τη σιγουριά του… καναπέ!
Η γνωριμία του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη έγινε μέσω ενός άρθρου του. Οι απόψεις του κέντρισαν το ενδιαφέρον του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και έκτοτε βρίσκεται στο πλευρό του. Πρώτα ως ο άνθρωπος που χειρίζεται την «εικόνα» του στο twitter και τους τελευταίους μήνες ως αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος.
Αναγνωρίζει πως τα social media άλλαξαν τους κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας, μιλά για τον «βρώμικο πόλεμο» που γίνεται στο διαδίκτυο, προτρέπει τους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να μην συγχέουν την πραγματική ζωή με εκείνη του facebook, του twitter και του instagram, ενώ τέλος διευκρινίζει πως κάνουν λάθος όσοι αντιμετωπίζουν τα «like» και τα «retweet» ως ψήφους.
Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα διαβάσετε στις 1.139 λέξεις που ακολουθούν!
-
Ποιος είναι ο Νίκος Ρωμανός;
«Ένας εκπρόσωπος της υπό εξόντωση μεσαίας τάξης. Ένας νέος άνθρωπος που έχει δουλέψει από τα 21 του στην ιδιωτική οικονομία, αφού πρώτα ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ψυχολογία και το μεταπτυχιακό του στην διοίκηση επιχειρήσεων. Στην αρχή δούλεψε ως υπάλληλος στο μάρκετινγκ μεγάλων διεθνών αθλητικών διοργανώσεων. Στην συνέχεια ως μικρομεσαίος επιχειρηματίας στον τομέα της εστίασης και ως ελεύθερος επαγγελματίας».
-
Τετριμμένο μεν, βασικό το ερώτημα δε, γιατί ένας νέος άνθρωπος να εμπλακεί ενεργά στην πολιτική;
«Λίγο πριν τις πρώτες εκλογές του 2015, διαβλέποντας την αυτοκαταστροφική τάση που ετοιμαζόταν να εκφραστεί στην κάλπη, αποφάσισα πως δεν μπορούσα άλλο να ασχολούμαι μόνο με την δουλειά μου. Δεν μπορούσα άλλο να αυτοπροσδιορίζομαι ως ένας ακόμα αόρατος εκφραστής της σιωπηλής πλειοψηφίας! Γιατί όσο αυτή η πλειοψηφία παραμένει σιωπηλή, τόσο η ζωή της θα ορίζεται τελικά από μειοψηφίες. Από εκεί που κράταγα τις απόψεις μου για τον εαυτό μου, ξεκίνησα να τις δημοσιοποιώ. Αρχικά μέσω του twitter. Στην συνέχεια μέσω της αρθρογραφίας. Το ένα έφερε το άλλο και κάποια στιγμή δεν μου αρκούσε απλά να σχολιάζω. Ήθελα να μετατρέψω την κριτική σε πράξη. Ένιωθα πως δεν είχα πια την πολυτέλεια να ασκώ κριτική εκ του ασφαλούς. Γιατί η κριτική από την κερκίδα καλή είναι και βοηθάει. Αλλά αν όλοι συνωστίζονται στις κερκίδες και κανείς δεν μπαίνει στο γήπεδο τότε πως θα δοκιμάσεις στην πράξη όλα όσα λες από την ασφάλεια της κερκίδας; Πως μπορούμε να ζητάμε ανανέωση αν αρνούμαστε να συμμετάσχουμε σε αυτήν; Πως μπορούμε να απαιτούμε τολμηρές αλλαγές, τομές και μεταρρυθμίσεις από το πολιτικό σύστημα, όταν εμείς προσωπικά δεν έχουμε την τόλμη να αντικαταστήσουμε την σιγουριά της κερκίδας με την πρόκληση του αγώνα;»
-
Πόσο μπορούν να επηρεάσουν, ακόμη και να καθορίσουν, τα social media την πολιτική στόχευση;
«Τα social media άλλαξαν τους κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας. Κάθε χρήστης τους μπαίνει καθημερινά στον ρόλο του δημοσιογράφου, του σχολιαστή, του αναλυτή και πολλές φορές ακόμα και του ειδικού. Ως εκ τούτου είναι ένα από τα βασικά -νέα σχετικά- εργαλεία της πολιτικής επικοινωνίας. Αλλά παράλληλα είναι και ένα βαρόμετρο της κοινής γνώμης. Τα social media έχουν τη δύναμη από το να ορίσουν πολιτική ατζέντα μέχρι να προκαλέσουν εξελίξεις (όπως παραιτήσεις κτλ). Πολλές φορές δε, με μεγαλύτερη ευκολία και δυναμική από τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Για παράδειγμα ένα hashtag στο twitter το οποίο μένει στα top trends για μέρες μπορεί να αναπαραχθεί από sites και εφημερίδες, να γίνει θέμα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, και φυσικά να μονοπωλήσει τις συζητήσεις σε διαδίκτυο, πάνελ και καφενεία! Αυτό είναι ένα μόνο απλό παράδειγμα του πως τα social media μπορούν στην πράξη να ορίσουν την πολιτική ατζέντα!»
-
Ποιο είναι το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, μέσω των social media;
«Σήμερα λογαριασμούς στο facebook δεν έχουν μόνο οι έφηβοι και οι νέοι αλλά και γενιές που μέχρι πρότινος ήταν στην πλειοψηφία τους διαδικτυακά και ψηφιακά αναλφάβητες. Αυτός εξάλλου είναι και ένας από τους λόγους που άνθισαν νέα social media όπως το instagram. Οι νέοι που δεν ήθελαν οι γονείς τους, οι οποίοι είναι πλέον ενεργοί χρήστες του facebook, να ελέγχουν τι ανεβάζουν, πότε είναι online κτλ, άρχισαν να μετακομίζουν μαζικά στο instagram που αυτή τη στιγμή αποτελεί το κατ´εξοχήν νεανικό κοινωνικό μέσο. Από την άλλη το twitter είναι το κατεξοχήν μέσο των δημοσιογράφων και των πολιτικών».
-
Υπάρχει αυτό που λέμε «βρώμικος πόλεμος» στο διαδίκτυο; Και πως αντιμετωπίζεται;
«Η αξία των social media ως πολύτιμου εργαλείου στην πολιτική επικοινωνία φυσικά και δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος και όχι μόνο. Και όπως κάθε εργαλείο εξαρτάται από τον χρήστη και τον τρόπο που το χρησιμοποιεί. Μια από τις χρήσεις η οποία μάλιστα βρίσκει πρόσφορο έδαφος στη ανωνυμία που προσφέρει το διαδίκτυο είναι και ο βρώμικος πόλεμος μέσω ψεύτικων προφίλ, bots και διασποράς fake news. Άλλες ευρωπαικές χώρες όπως η Γερμανία έχουν ήδη δώσει το παράδειγμα της θεσμικής αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου. Μέσω της εκπαίδευσης δημοσιογράφων και στελεχών αφενός και της συμφωνίας κυρίων μεταξύ των κομμάτων αφετέρου».
-
Που πιστεύετε ότι θα κριθούν οι επόμενες εθνικές εκλογές;
«Κατά τη γνώμη μου το μεγάλο στοίχημα για τις επόμενες εκλογές είναι να απευθυνθούμε, να ακουστούμε, να πείσουμε και να ενεργοποιήσουμε το 50% των πολιτών που απέχουν, που δεν ασχολούνται, που γυρνάνε την πλάτη σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα νέα -ως επί το πλείστον- παιδιά, που έχουν απογοητευτεί, που έχουν παραιτηθεί είναι το πιο σημαντικό συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Το ανθρώπινο δυναμικό μας. Άλλοι έχουν φύγει έξω και τους απαγορεύουμε να συναποφασίζουν για την χώρα τους. Άλλοι είναι εδώ, αποκομμένοι από τις εκπαιδευτικές και επαγγελματικές ευκαιρίες που αξίζουν. Αυτούς πρέπει να πείσουμε πως αξίζουν κάτι πολύ καλύτερο από το να είναι όμηροι επιδομάτων. Αξίζουν κάτι πολύ καλύτερο από την παραίτηση και τη συλλογική κατάθλιψη. Αξίζουν να ζουν, να δουλεύουν, να διεκδικούν και να δημιουργούν σε μια κανονική, δυτική χώρα, σε ένα σταθερό φιλικό πλαίσιο με ένα κράτος λειτουργικό που θα τους διευκολύνει και θα δίνει κίνητρα αντί να τους βάζει εμπόδια».
-
Μετριέται η απήχηση στα social media;
«Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα των social media, ειδικά για την πολιτική στρατηγική και επικοινωνία. Είναι ένα απόλυτα μετρήσιμο εργαλείο που επιτρέπει στον χρήστη την ηλικιακή, οικονομικοκοινωνική και γεωγραφική στόχευση. Μετράει μια σειρά ποσοτικών και ποιοτικών χαρακτηριστικών σε real time, με άμεση πρόσβαση του χρήστη στα στοιχεία αυτά».
-
Like και retweet μπορούν να μεταφραστούν σε ψήφους;
«Αυτή ακριβώς η ερώτηση κρύβει τη μεγάλη παγίδα των social media. Κατηγορηματικά όχι. Είναι τελείως διαφορετικό να εκφράσω την αποψή μου, να κάνω την κριτική μου ή να αναπαράγω μια είδηση από το κινητό, τον καναπέ του σπιτιού, το γραφείο ή το καφέ που έχω βγει με την παρέα μου, και τελείως διαφορετικό να αφήσω τον καναπέ, τον καφέ και το κινητό μου για να παω να στηθώ στην ουρά του εκλογικού κέντρου και να ψηφίσω. Επίσης επιμένω να τονίζω πως η πραγματική ζωή δεν είναι στα social media. Είναι στους χώρους δουλειάς. Είναι στις “ουρές” των τραπεζών και των δημοσίων υπηρεσιών. Είναι στα πανεπιστήμια. Είναι στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Είναι στις υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου και των δυτικών προαστίων. Είναι στα καφενεία που συχνάζουν οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι. Είναι έξω και όχι μέσα στην οθόνη. Στην καλύτερη περίπτωση τα social media είναι εργαλεία επικοινωνίας πτυχών αυτής της πολυσύνθετης πραγματικότητας. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως παρά την μείωση του ψηφιακού αναλφαβητισμού και την αύξηση της χρήσης των μεσων κοινωνικής δικτύωσης στις μεγαλύτερες ηλικίες, υπάρχουν ακόμα σημαντικά τμήματα του πληθυσμού που παραμένουν ψηφιακά αναλφάβητα και χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο. Άρα λοιπόν χρέος μας είναι να χρησιμοποιούμε μεν τα social media όσο πιο στοχευμένα και αποτελεσματικά μπορούμε ως επικοινωνιακά εργαλεία, αλλά παράλληλα να κάνουμε και log off, να βγαίνουμε από τα γραφεία να είμαστε δίπλα στους πολίτες, δίπλα στα πραγματικά προβλήματα της δύσκολης καθημερινότητάς τους. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πιάσουμε τον πραγματικό σφυγμό της κοινωνίας».
