Του Χρήστου Μανταρτζίδη*
Μη ανταγωνιστική οικονομία σημαίνει συγκριτικά υψηλότερες τιμές. Τελεία και παύλα. Για παράδειγμα, μη ανταγωνιστική πρακτική συνιστούν οι πιο ακριβές τιμές για ίδια συγκριτικά επίπεδα ποιότητας της προσφοράς π.χ. τουριστικών αγαθών και υπηρεσιών της πατρίδας μας σε σχέση με αντίστοιχες χώρες της Μεσογείου.
Μη ανταγωνιστική πρακτική συνιστά επίσης η υπερβολική τιμολόγηση κάθε αγαθού ή υπηρεσίας, που ευκαιριακά μπορεί μεν να πωληθεί ακριβά, αλλά μακροπρόθεσμα είναι βέβαιο ότι θα μείνει στα αζήτητα.
Έλλειψη ανταγωνιστικότητας είναι (από την αντίθετη πλευρά) και το να καταβάλλονται υψηλές αμοιβές για… λίγη εργασία στο δημόσιο τομέα (τόσο του στενού όσο και του ευρύτερου) αλλά και το υπεράριθμο προσωπικό. Επίσης μη ανταγωνιστική καθιστούν την οικονομία της Ελλάδας και ένα σωρό ακόμα «περίεργες» καταστάσεις σε όλες ανεξαιρέτως τις Δημόσιες Υπηρεσίες, τις ΔΟΥ, τις πολεοδομίες και τα δικαστήρια, που δυστυχώς δεν γράφονται εύκολα. Η Ελλάδα άλλωστε βρίσκεται σαφώς κάτω από τον παγκόσμιο μέσο όρο ως προς την αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης αλλά στις πρώτες θέσεις όσον αφορά την διαφθορά.
Αν και η ελληνική οικονομία διανύει το τέταρτο πρόγραμμα προσαρμογής και οι μισθοί των εργαζομένων έχουν υποστεί τεράστια μείωση, ωστόσο δεν έχει επιτύχει ακόμη την ουσιαστική βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσα στο ιδιαίτερα απαιτητικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Οι κύριες αιτίες είναι μεταξύ άλλων οι ασταθείς πολιτικές, η υψηλή φορολογία, η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης και η αδυναμία πρόσβασης σε χρηματοδότηση. Και αν και η κυβέρνηση κατάφερε να έχει υπέρ-πλεονάσματα (από την εξοντωτική φορολόγηση) η -κυρίως -αντιπαραγωγική δαπάνη καθηλώνει συνεχώς την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας σε επίπεδα που δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας για πραγματική ανάκαμψη.
Με λίγα λόγια, η Ελλάδα ως χώρα είναι συνολικά πολύ… ακριβή (σαν κόστος) και πολύ… δύσκολη (σαν αποτέλεσμα). Και αυτό ισχύει για όλα. Δύσκολος, χρονοβόρος και κοστοβόρος ο τρόπος έναρξης και λειτουργίας παραγωγικών δραστηριοτήτων, ακριβές τιμές σε κάθε συντελεστή παραγωγής από την εργασία (με την επιβάρυνση από τις ασφαλιστικές εισφορές) μέχρι τις υπηρεσίες του Δημόσιου, τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, τις ακριβές επαγγελματικές υπηρεσίες και μάλιστα χωρίς… απόδειξη. Δηλαδή αν κάποιος δεν έχει… γεννηθεί και ζει στην Ελλάδα, δεν έχει κανένα κίνητρο να ενεργοποιηθεί επιχειρηματικά ή να αγοράσει οτιδήποτε.
Η Ελλάδα συνεχίζει να έχει μια μη ανταγωνιστική οικονομία διότι δεν εφαρμόστηκε ποτέ η σωστή οικονομική πολιτική. Δεν εφαρμόστηκε είτε λόγω ανικανότητας και αδιαφορίας είτε λόγω ταξικών και παραταξιακών μικροσυμφερόντων. Έτσι η ανταγωνιστικότητα συνεχίζει να μειώνεται και η ύφεση βαθαίνει δημιουργώντας την ανάγκη για νέα μέτρα.
Οι μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση, το κράτος και την διαχείριση του δημοσίου χρήματος δεν εφαρμόστηκαν στην πράξη, παρά μόνον αποσπασματικά και μερικώς. Αυτό που εφαρμόστηκε ως κύρια πολιτική είναι ΦΟΡΟΙ, ΦΟΡΟΙ κι άλλοι ΦΟΡΟΙ καθώς επίσης και περικοπές, δίκαιες και άδικες, το μεγάλο μέρος των οποίων κατευθύνθηκε σε παροχές.
Τα μνημόνια που πρότειναν οι δανειστές, περιείχαν μεταρρυθμίσεις που θα οδηγούσαν στην ανάπτυξη αλλά ξεβόλευαν σημαντικό κομμάτι της πελατείας των πολιτικών. Τα μνημόνια, με τα καλά και τα στραβά τους, ήταν μια πρόταση των δανειστών για την έξοδο από την κρίση. Αυτοί έκαναν προτάσεις, καλές ή κακές. Οι ελληνικές κυβερνήσεις 8 χρόνια τώρα δεν έκαναν καμία πρόταση για έξοδο από την κρίση. Μόνον ηλίθιες εκθέσεις ιδεών ακούμε από τις διάφορες κυβερνήσεις και τους βουλευτές. Αλλά τι τους νοιάζει. Αυτοί και τα σόγια τους δεν θα χρειαστεί να ξενιτευτούν για εργασία…
*Ο Χρήστος Μανταρτζίδης είναι οικονομολόγος
