Σε μια ιστορική απόφαση προχώρησε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα εργασιακά δικαιώματα. Από εδώ και στο εξής, ο εργοδότης ο οποίος θέλει να έχει έναν εργαζόμενο σε ετοιμότητα, θα πρέπει να τον πληρώνει.
Η απόφαση αυτή, εκδόθηκε ύστερα από την υπόθεση ενός Βέλγου πυροσβέστη, ο οποίος προσέφυγε στα δικαστήρια προκειμένου να καταγγείλει τον Δήμο στον οποίον εργαζόταν και να ζητήσει αποζημίωση για τις ώρες κατά τις οποίες παρέμενε σπίτι και περίμενε να τον καλέσουν. Έτσι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε ότι ο χρόνος κατά τον οποίον ένας εργαζόμενος παραμένει κατ΄ οίκον, με την υποχρέωση να ανταποκρίνεται στις κλήσεις του εργοδότη του εντός 8 λεπτών πρέπει να θεωρείται ως χρόνος εργασίας.
Από την άλλη βέβαια, υπογραμμίζεται ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ είναι ελεύθερα να θεσπίζουν, στα δικά τους εθνικά δίκαια, διατάξεις σχετικά με τη διάρκεια του χρόνου εργασίας και των περιόδων ανάπαυσης ευνοϊκότερες για τους εργαζομένους από αυτές που ορίζονται με την οδηγία αυτή. Επίσης η οδηγία αυτή, δεν ορίζει κάποιου είδους συγκεκριμένο εισόδημα. Έτσι, τα κράτη μέλη μπορούν να προβλέπουν, στο εθνικό τους δίκαιο, ότι οι αποδοχές ενός εργαζομένου για τον «χρόνο εργασίας» του διαφέρουν από αυτές ενός εργαζομένου σε «περίοδο ανάπαυσης».
Η ανακοίνωση
«Η υποχρέωση φυσικής παρουσίας στον καθορισμένο από τον εργοδότη τόπο, καθώς και ο περιορισμός που απορρέει από την ανάγκη της μεταβάσεως στον τόπο εργασίας εντός σύντομης προθεσμίας περιορίζουν σε πολύ σημαντικό βαθμό τις δυνατότητες που έχει ένας εργαζόμενος να αναπτύξει άλλες δραστηριότητες».
