Του Γιάννη Συμεωνίδη
Στην επικαιρότητα των ημερών, λόγω και της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου, κυριαρχούν τα εθνικά θέματα και κυρίως η τουρκική επιθετικότητα και το Σκοπιανό.
Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, κινήθηκαν και η ομιλία και η γενικότερη παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στα Ψαρά την Κυριακή.
Από εκεί και πέρα, το www.politik.gr πληροφορείται από έγκυρες πηγές του υπουργείου Εξωτερικών ότι ο Νίκος Κοτζιάς είχε την ευκαιρία, κατά τη διήμερη παραμονή του στα Σκόπια την περασμένη εβδομάδα, να επιβεβαιώσει ότι η ελληνική πλευρά προτιμά το «Gorna Makedonija» («Άνω Μακεδονία») ως ονομασία για το βόρειο γείτονα ως μία λέξη κι αμετάφραστη από τα σλαβικά.
Η Ελλάδα προτιμά, επίσης, στη συντομογραφία της νέας ονομασίας της ΠΓΔΜ να βρίσκεται μπροστά το «G» από το «N» (όπως στο «Nova Makedonija»), πολλώ δε μάλλον το «M» που παραπέμπει ευθέως στο «Μακεδονία».
Η αναφορά, άλλωστε, του πρωθυπουργού στο συγκεκριμένο όνομα κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μετά από την ολοκλήρωση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών δεν επρόκειτο για γκάφα, αλλά για άσκηση πίεσης προς την κατεύθυνση της αμεσότερης συμφωνίας.
Οι Σκοπιανοί ναι μεν δεν έχουν αντίρρηση ως προς το όνομα, αλλά δεν επιθυμούν να είναι μία λέξη, ενώ θέλουν και τη μετάφρασή του στην αγγλική γλώσσα ως «Upper Macedonia».
Την ίδια ώρα, εξάλλου, επιβεβαιώνεται από τους ίδιους κύκλους του υπουργείου Εξωτερικών παλιότερο ρεπορτάζ της ιστοσελίδας μας σύμφωνα με το οποίο ένα από τα βασικά εναλλακτικά σενάρια στην περίπτωση μη λύσης εδώ και τώρα είναι να «βάλει το πόδι στην πόρτα» του ΝΑΤΟ η ΠΓΔΜ μέσω της παραχώρησης προς αυτή καθεστώτος παρατηρητή μέχρι να φτάσουμε σε μια γενική συμφωνία.
Αυτό, πάντως, προϋποθέτει οι δύο πλευρές να καταλήξουν σε μια κοινή συνισταμένη τουλάχιστον για το όνομα ώστε να στη συνέχεια να βρεθεί «modus vivendi» και για την αλλαγή του σκοπιανού Συντάγματος, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι σήμερα.
Από όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, αυτή είναι μία επιλογή την οποία δεν προκρίνει η Αθήνα, ωστόσο δεν την αποκλείει μολονότι κινδυνεύει να υποχωρήσει από την «κόκκινη γραμμή» της μη «σαλαμοποίησης» του ζητήματος και να απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο η δυνατότητα παροχής συναίνεσης στις επιλογές της από την αντιπολίτευση.
