Του Γιάννη Συμεωνίδη
Παγιδευμένοι από την ίδια τους την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική αισθάνονται στην κυβέρνηση ύστερα από τις πυραυλικές επιθέσεις Αμερικανών, Βρετανών και Γάλλων στη Συρία.
Από τη μία καταδικάζουν τη χρήση χημικών όπλων στην πολύπαθη χώρα, στεκόμενοι στο πλευρό της Δύσης, από την άλλη ωστόσο αποφεύγουν να την αποδώσουν στο καθεστώς Άσαντ το οποίο στηρίζει με νύχια και με δόντια η Ρωσία.
Στο Μαξίμου κατανοούν ότι αν επέλθει πολεμική κλιμάκωση τότε θα δυσκολευτούν πολύ να συνεχίσουν να ισορροπούν πάνω σε δύο βάρκες.
Μολονότι κρίνουν πως η καταφυγή στη βία δεν φέρνει τη λύση στο συριακό δράμα, από την άλλη αναγνωρίζουν ότι η χώρα μας κι ως κράτος- μέλος του ΝΑΤΟ θα αναγκαστεί να παραχωρήσει στρατιωτικές βάσεις, ακόμα κι αν ο Αλέξης Τσίπρας εμμείνει μέχρι το τέλος στη μη αποστολή Ελλήνων στρατιωτών στη Μέση Ανατολή.
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του, εξάλλου, εκτιμούν πως η επιστροφή στον Ψυχρό Πόλεμο και η “και με τον αστυφυλάξ και με τον χωροφύλαξ” τακτική του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θέτουν σε διακινδύνευση τόσο τα εθνικά μας θέματα όσο και την ομαλή επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα μετά από τη μνημονιακή περίοδο.
Η πολεμική αναταραχή δεν διευκολύνει, όπως φοβούνται, να κατασιγαστούν τα εθνικιστικά πάθη ούτε βοηθά στο να εμπεδωθεί το κλίμα σταθερότητας που είναι πολύ σημαντικό για την προσέλκυση επενδύσεων.
Η αύξηση των προσφυγικών ροών
Πίσω, εξάλλου, από την κυβερνητική επιμονή για επιστροφή στη διπλωματία και στην πίεση ώστε ο ΟΗΕ να αναλάβει δραστικότερο ρόλο βρίσκεται κι ο μεγάλος φόβος για αύξηση των προσφυγικών ροών στο επίπεδο του 2015, εξέλιξη η οποία είναι ολοφάνερο ότι θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο μια ήδη πολύ δύσκολη κατάσταση, όσο μάλιστα τα ευρωπαϊκά σύνορα παραμένουν κλειστά.
Αν συνυπολογιστεί και το ότι η Τουρκία τις τελευταίες εβδομάδες δείχνει μια “χαλαρότητα” στην εφαρμογή της συμφωνίας της με την ΕΕ, με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί οι ροές στα νησιά του Αιγαίου, στο Μαξίμου είναι κάτι παραπάνω από ανήσυχοι και τρέμουν για τα χειρότερα.
