Του Χρήστου Μανταρτζίδη*
Η μυθολογία περί του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά πως δεν είναι παρά μία κενή ουσίας και περιεχομένου παραφιλολογία, που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Μια επικοινωνιακή απάτη των νεομαρξιστών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι βρέθηκαν καβαλάρηδες της εξουσίας και δείχνουν ότι είναι οικονομημένοι, πλεονέκτες και αδίστακτοι.
Ομολογουμένως, δεν χρειάστηκε χρόνος για να καταλάβουμε ότι η θεωρία του ηθικού πλεονεκτήματος «έμπαζε» πανταχόθεν. Από τον κ. Σταθάκη που «ξέχασε» να δηλώσει 1 εκατ. ευρώ και 39 ακίνητα, στους αθρόους διορισμούς παιδιών, ανιψιών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ τύπου Καρανίκα, που έπρεπε να ανταμειφθούν, (εδώ συμπεριλαμβάνονται και τα παιδιά των ΑΝΕΛ) οι οποίοι αν και δεν είχαν τα προσόντα, διορίστηκαν σε θέσεις που δεν είχαν δει ούτε στον ύπνο τους, στην περίπτωση της κας. Βαλανάνη, η οποία επειδή γνώριζε το επερχόμενο τσουνάμι των capital controls, φρόντισε να φυγαδεύσει σε χρόνο μηδέν τα εκατομμυριάκια της στο εξωτερικό και τέλος στα έργα και τις ημέρες των κυρίων Φλαμπουράρη, Πολάκη και τόσων άλλων.
Και ξαφνικά, μας προέκυψε και η κα. Αντωνοπούλου, η οποία εμπλέκεται στο σκάνδαλο παροχής «επιδόματος στέγασης» που ανέρχεται στο ποσό των 1000 ευρώ το μήνα και το οποίο υπερψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία η Βουλή. Αν και η κ Αντωνοπούλου, ξεκίνησε ήδη τις διαδικασίες για την επιστροφή των χρημάτων (23 χιλ. ευρώ), το θέμα είναι ότι ευαισθητοποιήθηκε κατόπιν εορτής και το γεγονός ότι παραιτήθηκε δεν σημαίνει ότι έχει ευθιξία. Ευθιξία όταν σε έχει «κράξει» το σύμπαν και εσύ σφυρίζεις αδιάφορα και προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα εκδίδοντας ηλίθιες ανακοινώσεις, δεν υπάρχει.
Φαίνεται ότι σημαντικό μέρος των πολιτικών μας διακρίνεται για την απληστία τους και δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο. Δυστυχώς, είναι λυπηρό να σκέφτονται έτσι οι πολιτικοί, και δεν μιλάω για «διεφθαρμένους» και «γερμανοτσολιάδες δεξιούς», όπως αποκαλούσαν τους Παπαδήμο και Πικραμένο, οι οποίοι αρνήθηκαν να εισπράξουν το σύνολο της πρωθυπουργικής αμοιβής που δικαιούνταν και φυσικά ουδέποτε το διαφήμισαν, αλλά για τους αριστερούς «δημοκράτες», που εισπράττουν οδοιπορικά οποιουδήποτε ποσού και επιδόματα ενοικίου Κολωνακίου.
Και όσο κι αν επιμένει στο ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης του ο Τσίπρας, αυτό ουσιαστικά «εξαερώθηκε» μετά και το σάλο που ξέσπασε με τα επιδόματα ενοικίου της κας. Αντωνοπούλου, της κας. Χρυσοβελώνη, του κ. Μάρδα, του κ. Σγουρίδη και του κ. Φωτάκη.
Αυθόρμητα, μου ήρθε στο μυαλό ο Μοναίνιος (το εξελληνισμένο όνομα του Michel de Montaigne). Όταν το 1590 ο Ερρίκος της Ναβάρας ανέβηκε στον Γαλλικό θρόνο, προσκάλεσε το Μονταίνιο και του πρόσφερε υπουργική θέση. Αυτός όμως, του έδωσε την ακόλουθη απάντηση: «Παρόλο που η εποχή μας μου έδωσε και εμένα όπως και στο καθένα άλλωστε την ευκαιρία, ουδέποτε άπλωσα το χέρι μου στην περιουσία ή στα χρήματα άλλου Γάλλου. Έζησα με τα δικά μου, μέσα στον πόλεμο και στην ειρήνη».
Η αυτάρκεια και η αξιοπρέπεια του Μονταίνιου πρέπει να μας εντυπωσιάζει, εμάς που ψάχνουμε στηρίγματα σε μια πατρίδα που καταρρέει και μας δείχνει ότι το ηθικό πλεονέκτημα αποκτάται από τον καθένα βάσει των πράξεών του και του τρόπου ζωής του και όχι δυνάμει της συμμετοχής του σε έναν πολιτικό-ιδεολογικό χώρο. Η συμμετοχή σε κάποιον πολιτικό χώρο δεν αμαυρώνει ούτε και ξεπλένει τον καθένα μας και κανείς δεν δικαιούται να αυτοχαρακτηρίζεται περισσότερο ηθικός από τους άλλους επειδή έχει μια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία. Το ηθικό πλεονέκτημα χτίζεται με τον καιρό, διατηρείται δύσκολα και καθρέπτης του είναι η εν γένει συμπεριφορά οι πράξεις.
Ιστορικά ο διαχωρισμός σε ηθικούς και ανήθικους αποτέλεσε εργαλείο στα χέρια αυτών που θέλησαν με κάθε μέσον να διατηρήσουν την εξουσία και όχι συνήθως προς όφελος του λαού. Στο δημοκρατικό σύστημα αξιών η ηθική και η ανηθικότητα δεν απονέμονται ποτέ προκαταβολικά αλλά σύμφωνα με τις πράξεις του καθενός.
*Ο Χρήστος Μανταρτζίδης είναι οικονομολόγος
